Issız yolların etrafını süsledim.Bazen araba tozunu yedim bazen de, en çirkin parkları, bahçeleri göz alıcı yaptım.Toprakta hayat bulurken, bana verilen azıcık suyla yaşarken, göze battım.
Yüreğinde sevgi olmayanların parmakları arasına düştüm. Karıncalara gölge olan yapraklarımı teker teker kopardılar..Fısıltılarını duydum, ‘ seviyor, sevmiyor’ … Kimi zaman yüzlerini güldürdüm insanların, çünkü yapraklarım ’ seviyor’ da bitti..Bazen yapraklarım yetemedi,’sevmiyor ‘da bitti ve yüzleri güldüremedim.. Sonra da beni koparmaya gücü yeten parmakların arasından, yerlere düştüm…
Bana sorun seviyor mu? Sevmiyor mu? Diye.. Evet, ben sevmiyorum yapraklarımın koparılmasını.. Eğer yapraklarımın sayısını ben belirleseydim, ‘sevmiyor’ çıkacak sayıda yapardım.. Neden mi? Sen benim canımı aldın, yüzümü soldurdun.. Bir cana kıydın.. Senin gibi birisini ne ben severim,ne de uğrunda yapraklarımı kopardığın kişi… O da sevmiyor seni işte… Sevmiyor…
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.